Het ANP meldde vanmorgen een daling van de groei van het Bruto Binnenlands Product (BBP) met 0,3 %. Hier op het binnenhof leidt dat onmiddellijk tot veel roering.
In ons boek besteden we ruim aandacht aan het feit dat economische groei een oplossing lijkt te zijn voor alle maatschappelijke kwalen (fin. crisis, werkgelegenheid, pensioenvraagstuk, en noem maar op). In elk artikel en elke uitzending over oplossingen voor de economische crisis wordt groei meerdere malen genoemd. Alle actoren in het maatschappelijke veld hebben belang bij groei: politiek (groei = verkiezingswinst = leuke maatregelen voor de mensen) vakbeweging (groei = ruimte voor loonsverhoging = meer leden) bedrijven (groei = beter presteren dan de concurrentie = meer winst = meer bonus).
Groei is geen oplossing. Groei is van een win – win situatie (meer welvaart concurrerende economie) gekomen in een lose lose situatie (snelle uitputting van vitale wereldsystemen en steeds meer ongelijkheid). Groei kan in het licht van duurzaamheid niet meer!
Waarom organiseren de (linkse en sociaal geïnspireerde) politieke partijen niet een hoorzitting over het einde van de groei en hoe we dat beheerst maar weloverwogen in gang kunnen zetten? Waarom maken zij niet samen een PLAN?
Onderdeel van zo een plan moet een maatschappelijke transitie zijn. Een begin van een systeemverandering naar een duurzame en solidaire economie. U bent allen overtuigd van de noodzaak van systeemverandering. De urgentie is er. De gelegenheid is er.
Transities zijn door vorige kabinetten gestimuleerd; deels met succes; deels niet. Nu lijkt dit hele idee losgelaten. Toch wordt er maatschappelijk en op regionaal vlak verder geëxperimenteerd. Maar het zou ook op landelijk vlak weer opgepakt moeten worden.
Wie van u heeft in de fractie een portefeuille transitiebeleid?
Waarom ook hier niet een initiatief genomen door eerder genoemde partijen die hun visie op een duurzame en solidaire samenleving samen invullen en hiervoor samen met NGO’s en maatschappelijke organisaties (van occupy tot vakbeweging en van Plattelandsvrouwen tot Natuurmonumenten) het debat hierover aangaan? Onderdeel van die visie moet in elk geval gaan over de scheve inkomensverdeling. Want een maatschappelijk draagvlak is alleen mogelijk als de inkomensverdeling redelijker wordt. Dan kunnen ook inkomenszekerheden gegeven worden (ook voor pensioenen)en wordt uiteindelijk ook het einde aan de groei bespreekbaar.
Daarover gaat ons boek dus. De aanleiding en de ingrediënten om verder te komen zijn aanwezig. Ik hoop dat de politiek opnieuw een bondgenoot wordt in het streven naar een echte duurzame & solidaire maatschappij.
John