Herman Slotwijk (CPB) bevestigt dat BBP geen perfecte maatstaf is, maar dat niemand dat ook beweert. BBP is slechts één van de elementen in de beleidsdiscussie. Hij stelt vast dat er blijkbaar behoefte is aan nieuwe (geaggregeerde) indicatoren, maar waarschuwt voor het feit dat aggregeren gelijk is aan abstraheren en dus informatieverlies. Niet alles kan zinvol in eenzelfde dimensie worden uitgedrukt.
De vaststelling dat rijke landen de grootste Voetafdruk hebben leidt meestal tot de conclusie dat er veranderen in levensstijl noodzakelijk zijn. Maar dat kan ook anders gezien worden. Het eerlijke aardeaandeel wordt kleiner door de bevolkingsgroei in het zuiden (terwijl bevolking in het noorden stagneert). We kunnen ons de vraag stellen of anders meten wel degelijk het belangrijkste issue is of zijn het andere zaken die hier onze aandacht verdienen (behoeftencreatie, levensduur, bevolkingsgroei).
In de discussie die volgt zijn we het erover eens dat het BBP het beleid te veel stuurt. Er zijn andere indicatoren nodig om duurzaamheid te meten.
We concluderen dat nieuwe indicatoren zijn zeer waardevol zijn om een beter inzicht te geven in de tekortkomingen van de groei-economie. Ze hebben dus een belangrijke informatieve en educatieve functie.
Maar, meten alleen is niet voldoen. Nieuwe indicatoren zijn waardeloos indien ze niet gebruikt worden door het beleid en indien ze geen breed draagvlak hebben. Er is dus nood aan een brede maatschappelijke discussie over beleidsindicatoren.
Een concreet voorstel dat nog aan bod komt is om elke dag de economische (beurs)berichtgeving op journaals aan te vullen met berichtgeving over milieu en solidariteitsprestaties.